İnsan bazen bu hayattan sıkılır; sadece rutinlerden, sadece kendini tekrar eden günlerden değil…
İnsan bazen kendisinden sıkılır, hayallerinin bir köşede tozlandığını fark eder, umutlarının yavaş yavaş sessizleştiğini görür. İşte o anlarda dünya daha ağır gelir, şehir daha kalabalık, insanlar daha uzak…
Ama belki de en güzel yanı, bu sıkılmanın, bu durgunluğun bize bir fırsat sunmasıdır: Kendimize dönmek, sesimizi dinlemek, hangi yoldan yürümek istediğimizi hatırlamak. Hayat sıkıcı gibi göründüğünde bile, bir köşede açan çiçek, bir dostun tebessümü, ya da hiç beklemediğimiz bir anda gelen bir kelime, tekrar yaşama isteği verebilir.
Ve işte o yüzden, bazen sıkılmak, sadece durup nefes almak, kendine yeniden başlamanın yolunu açmaktır. İnsan sıkılır, ama her sıkılma, küçük bir uyanışın habercisidir.
İnsan bazen kendisinden sıkılır, hayallerinin bir köşede tozlandığını fark eder, umutlarının yavaş yavaş sessizleştiğini görür. İşte o anlarda dünya daha ağır gelir, şehir daha kalabalık, insanlar daha uzak…
Ama belki de en güzel yanı, bu sıkılmanın, bu durgunluğun bize bir fırsat sunmasıdır: Kendimize dönmek, sesimizi dinlemek, hangi yoldan yürümek istediğimizi hatırlamak. Hayat sıkıcı gibi göründüğünde bile, bir köşede açan çiçek, bir dostun tebessümü, ya da hiç beklemediğimiz bir anda gelen bir kelime, tekrar yaşama isteği verebilir.
Ve işte o yüzden, bazen sıkılmak, sadece durup nefes almak, kendine yeniden başlamanın yolunu açmaktır. İnsan sıkılır, ama her sıkılma, küçük bir uyanışın habercisidir.
HEPSİ TEKNO FORUMU